Ortaçağ döneminde yeni ayakkabılar yalnızca küçük bir aristokrat seçkinleri ve zengin tüccarlar için mevcuttu. Bununla birlikte, Britanya'da hemen hemen tüm yoksulların bir tür ayakkabı giydiği görülüyor; bu, yaygın yeniden yapılanma uygulamasıyla mümkün Ortaçağ ayakkabıları deri, ipek ve diğer kumaşlardan yapılmıştır ve on altıncı yüzyılın sonuna kadar tüm erkek ayakkabıları düz olma eğilimindeydi. On dördüncü ve on beşinci yüzyılların en aşırı stili, bazen dört inç (10 santimetre) uzunluğa kadar son derece sivri burunlu "poulaine" veya "pike" idi.

 

Kemerli tabanlı ve topuklu ayakkabılar, on altıncı yüzyılın sonunda ortaya çıktı; bu, on yedinci ve on sekizinci yüzyıllarda erkek ayakkabılarının baskın bir özelliği haline gelecek bir yenilikti. I. James'in (1603-1625) saltanatı sırasında, erkeksi saray modası özellikle gösterişli hale geldi ve çoraplar ve ayakkabılar önemli bir ilgi odağı haline geldi. Zenginlerin ayakkabıları büyük fiyonklar, rozetler veya "güller" ile süslenmeye başlandı. Bu tarzlar, İngiltere ve Avrupa'daki siyasi istikrarsızlık ve savaşın askeri esinli, diz boyu, deri çizmelerin popülaritesini teşvik ettiği I. Charles döneminde (1625-1649) yerini aldı. Bunlar 1620'lerden 1690'lara kadar modaydı ve binicilik giyimi olarak pratik kökenlerine rağmen, genellikle zarif ve dekoratiftiler.

 

Fransa'nın Louis XIV (1643-1715) döneminde uluslararası bir moda merkezi olarak yükselişi, Fransız mahkeme stillerinin popülaritesini artırdı . Ayakkabılar, 1780'lere kadar son derece moda olan bir stil olan dekoratif tokalarla süslendi. Tokalar ayrı parçalar olarak satın alındı ​​ve on sekizinci yüzyılın sonlarına doğru, zenginler için ışıltılı değerli taşlardan, daha düşük siparişler için sade çelik, aynı zamanda her zevke ve her bütçeye uygun hale geldi. 

 

Yeni ayakkabılar, 18. yüzyılda, gelirlerdeki göreli artışlar ve yeni üretim yöntemleri nedeniyle orta sınıflar için daha erişilebilir hale geldi. Elle hazır ayakkabı üreten büyük atölyelerin gelişmesi, ayakkabıların daha uygun fiyatlı olmasına yardımcı oldu. 1945 sonrası dönemde erkek ayakkabılarının baskın özellikleri, artan stil ve fiyat seviyeleri ve modaya uygun tasarımların daha hızlı devri olmuştur. Hazır ayakkabı üretimi 1945'ten sonra küresel hale geldi, düşük maliyetli üretim şimdi Asya ülkelerinde yoğunlaştı ve daha özel ayakkabılar İtalya'da yapıldı.

 

1970'lerin ortalarından bu yana, spor ayakkabı veya spor ayakkabı, her yaştan ve zevkten erkek için her yerde bulunan ayakkabılar haline geldi. Bu kısmen erkeklerin görünüşlerinde kayıt dışılığa yönelik genel bir hareketten kaynaklanıyor, ancak aynı zamanda siyah sokak modasının etkisiyle ve Nike, Puma ve Adidas gibi küresel spor giyim şirketlerinin agresif pazarlama çabalarıyla da bağlantılı.

 

" 1850'lerde deri için bir dikiş makinesi kullanılıyordu ... ve yüzyılın sonunda çoğu ayakkabı büyük fabrikalarda yapıldı. Pazarın en pahalı ucu dışında kunduracı ile kullanıcı arasındaki kişisel ilişki ortadan kalktı" (Mitchell, s. 34).

 

·      Boydel, Christine. "Antrenman Ayakkabısı.’’Pat Kirham tarafından düzenlendi. Manchester, Birleşik Krallık: Manchester University Press, 1996.

·      Cohn, Nik. Bugün Beyler Yok. Londra: Weidenfeld ve Nicolson, 1971.

·      de la Haye, Amy. Son Teknoloji: 1947-1997 İngiliz Modasının 50 Yılı. Londra: V & A Yayınları, 1996.